Bijzonder Normaal

door | mrt 16, 2020 | Blogs, Ervaringen, Filosofie, Gedachtenspinsels, Inclusie

Bijzonder Normaal

Zit een beperking niet gewoon in een proces?

Deze week was ik op weg samen met dochterlief naar haar school van volgend jaar, MBO constructiewerker om opgeleid te worden tot siersmid. Het was een gesprek over het passend onderwijs wat de school mijn dochter ivm ASS (autisme) en TOS (taalontwikkelingsstoornis) gaat bieden. In de auto vertelde mijn dochter mij dat ze de term “beperking” zat is. Ze wilde daar graag iets anders voor verzinnen. Een bekend geluid, van doven hoor ik ook dat ze de term “Auditief beperkt” kwetsend vinden.

En daarover nadenkend is het ook raar. Want wie of wat is nou eigenlijk beperkt? Is dat een autist die prima werkt als de samenwerking afgestemd is op alle partijen? Is een dove beperkt als er in het gesprek gezorgd wordt dat beide partijen elkaar kunnen begrijpen? Nee, dan zijn ze niet beperkt… Dus iemand is alleen beperkt als het proces waarin iemand zit niet passend is? Dan is eigenlijk een proces beperkt en alleen als niet iedereen bij machte is om zich aan te passen. Het mooie van deze gedachtegang is dat het iedereen, betrokken bij het proces, verantwoordelijk maakt voor het wegnemen van de beperking binnen het proces.

Voorbeeld: In een gesprek moet je er beiden voor zorgen dat het gesprek goed verloopt, aanpassen doen we altijd; spreken we met een kind, doe je dat anders dan dat je tegen een volwassenen spreekt. Spreek je met een buitenlander en spreek je die taal niet, zorg je ervoor dat je elkaar kan verstaan, door uitbeelden, aanwijzen, google translate (zo heb ik wijn gekocht in Frankrijk), naar elkaar kijken en elkaar lezen…. De Franse dame die ik “sprak” om wijn te kopen, kan ik moeilijk beperkt noemen omdat zij geen Nederlands spreekt, ik spreek geen Frans maar voel me ook niet beperkt. Ons proces was wat beperkt, maar door inspanning van ons beiden kwamen we er wel.

Leg dat principe eens op een gesprek met een dove. Waarom is een dove beperkt? Omdat jij geen gebarentaal spreekt? Dat is best raar, want die Franse dame is niet beperkt. Als we het proces beperkt noemen en ieder in dat proces verantwoordelijk maken voor het laten slagen van het proces, dan ligt de bal niet meer voor 100% bij de dove, dan moeten we allemaal aan de bak om ons doel te behalen. Een van mijn dove volleybalspeelsters wilde deze week wel volleyballen bij een regulier team, maar de tolk zei op het laatste moment af. Zij wilde wel gaan trainen, maar wist niet zeker of de trainer en het team het aandurfden…. Zij voelde zich enorm verantwoordelijk voor het proces, terwijl zij daar natuurlijk niet alleen in was. Na wat afstemming is het prima gegaan omdat iedereen een eigen verantwoordelijkheid nam in het proces.

Mijn dochter heeft in de samenwerking wat nodig. Niet eens veel. En ze kan het prima zelf benoemen. Niet te lang uitleggen (nog een aandachtspuntje voor mij), even de tijd nemen om alles te verwerken, dan gaat het prima. Wederom een proces wat aan 2 kanten aangepast moet worden en dan is er geen beperking. Ik heb ooit mogen samenwerken met een briljante ICT tester… met autisme. Daar ontstond ook pas een beperking in het proces van samenwerken als je de norm van normaal op jezelf legde.

Toe ik dit aan mijn dochter uitlegde was ze blij en ze wil graag dat dit een trend wordt, processen zijn beperkt, mensen zijn bijzonder. Allemaal! “Want, wie heeft ooit bepaald wat normaal was?”, vroeg ze me uiteindelijk….

Daar moet ik nog even over verder denken. Heerlijk die gedachtegang van mensen met een bijzonder brein met een sausje autisme.

 

 

Pop of Top?

Pop of Top?

door | jan 4, 2019 | Bedrijfsleven, Blogs, Gedachtenspinsels, Inclusie, Strategisch advies

Pop of top?

Weg met het Persoonlijk Ontwikkel Plan

Talentontwikkeling is bij sport één van de normaalste zaken van de wereld. Sterker nog daar draait de topsport om en in de breedte sport krijgt het ook steeds meer focus. Want waarom zou je de talenten van een speler in de breedtesport onbenut laten? Iedereen heeft talenten, iedereen scoort wel ergens beter op dan gemiddeld. Het grote voordeel van talentontwikkeling is dat je een verbetering inzet in dat waar je, van nature, al goed in bent. En dat waar je goed in bent vindt je (meestal) ook leuk, kost weinig energie of levert zelfs energie op. Het geeft je zelfvertrouwen, motiveert en laat je met plezier
sporten. De beste manier om mensen en zeker jeugd aan het sporten te houden.

In mijn jaren als fieldmanager in het bedrijfsleven heb ik juist gezien dat de nadruk wordt gelegd op dat wat niet zo goed gaat. In het persoonlijk ontwikkelplan (POP) is er vaak een speciaal hoofdstuk aan gewijd. Als een eigenschap zo ver beneden maat scoort dat het de werkzaamheden in de wegstaat, zal er iets gedaan moeten worden, dat ga ik niet betwisten, maar een talent zal je nooit worden op de punten waar je nu al zwak op scoort. Een inspanning om het tot aanvaardbaar niveau te brengen is prima, daarna moet je stoppen! Er gaat meer energie in dan dat er ooit uit zal komen, wie weet zelfs met een burnout tot gevolg.

energy drain

Een focus op dat wat al goed gaat, waar al een (beginnend) talent zichtbaar is, daar energie insteken, dat gaat een talent groot maken. Ook in het bedrijfsleven! Of juist in het bedrijfsleven. Hier kan men nog zoveel leren van de sport. Als een afdeling HRM start met het persoonlijk ontwikkelplan (de POP) om te zetten in een talent ontwikkelplan (de TOP), maakt men een eerste statement. Daarmee wordt een duidelijke richting bepaald. Volgens mij werkt dit sterk in de binding van je personeel en de aantrekkelijkheid van je bedrijf.

Je kunt de echte top bereiken als je “een beperking” dusdanig weet in te zetten bij de talenten die je al hebt. Dat is de allergrootste kracht; een goede zwemmer met extreem grote voeten kan deze “handicap” erg goed gebruiken bij de snelheid die hij nodig heeft om records te breken. Maar een goede tester in het bedrijfsleven met de eigenschappen komend van een licht autistische beperking kan zijn talent laten groeien door het inzetten van zijn vermogen om bijna bovenmenselijk te focussen.

Als managers meer zouden kijken naar de talenten van medewerkers. En de beperkingen alleen zouden aanpakken ten behoeve van het talent of indien ze de werkzaamheden echt in de weg zouden staan. Dan zou er veel meer talent in het bedrijfsleven komen bovendrijven. En meer mensen met plezier aan het werk zijn. Daarvan ben ik overtuigd!